Amsterdam - Houston - Webster - Kemah = Gereden 96 km's

Bzzzooooeeeeeiiiiiiii, bzzzz0000eeeeiiiiiii, wat een geluid om half vijf s'morgens, eerst met 1 oog scheel kijkend naar de tijd of het wel klopt wat gisterenavond is ingesteld, helaas... geen minuut te vroeg, dan het andere oog ook maar open, ach het is voor het goede doel zullen we maar zeggen. Snel het ochtendritueel afgehandeld, niet teveel tegen elkaar gezegd ... mmmm ochtendhumeurtje?... nee hoor, gewoon de spanning van de start van de vakantie; zo koffers dicht en nu dan maar even afwachten of Ron ons komt ophalen. Wat dacht je wat, wachten?

De laatste vijf centimeter van de kofferrits was nog niet dicht of...ding, dong ( jaja lezers ik weet het, is ouderwets geluid, zo hebben we hem ook niet, maar kan even het geluid niet nadoen in word ), deurtje open...

'Goede morgen Ro.....huh... Wat doe jij nou hier?' - staat dochterlief Mireille voor de deur.

' Zo dan, ben jij overreden vannacht? Je ziet er zo slaperig uit'.

'Schei maar uit, wat me nu weer overkomt' - was het antwoord - 'Ron ligt thuis te kermen van de pijn in zijn enkel, die is gisteren tijdens sporten door zijn enkel gegaan en het voelt nu als gebroken, die kan niet staan'

John - gelijk weer een oordeel, smile - 'Tja dat is toch ook geen sport dat taaikwando' haha,

'Het is hapkido pa'.

Ach maakt het uit; hapkidoe, hapkida, hapkidoe-da-do, het blijft gevaarlijk dat getrap naar anderen. Maar nee, dat is het niet, hij is gewoon tijdens lopen door zijn enkel gegaan.

'Sjit joh had dat gisterenavond even gemeld dan hadden we wat anders geregeld'.

'Nee, Ron zei dat het wel zou gaan, maar vanmorgen dus even niet, straks naar het ziekenhuis dan maar'.

Inmiddels vliegen we alweer boven Ottawa Canada in een vliegtuig van Continental Airlines, waar pak weg maar 100 personen in zitten dus net 1/3 van de totale capaciteit, kijk das nog eens comfort de hele weg zowat geslapen op 3 stoelen. Tenminste als je door het huilende geluid van een kleintje heen kan slapen, pfff uren huilen ben blij dak groot ben.

Nog 3 uurtjes en dan zijn we in Houston. Na regen komt zonneschijn en na storm komt wind, ik zie net op het scherm een windsnelheid van 9 m/sec . Hier en een temperatuur van 42 graden, mm wordt puffen beneden.

Ron, we leven met je mee, hoop dat het niet gebroken is. En Mireille, toch nog bedankt voor het brengen. En volgend keer minder lopen en meer schoppen dan maar haha. Leesgenieters, mochten jullie ooit zin hebben in een gezondheidsvakantie, reis lekker met ons mee, of je wordt verkouden in het vliegtuig of je krijgt blaren van het zoeken naar een restaurant of zelfs je enkels breken in 2en. Weer een goed begin van de Amerika tour en nu maar hopen dat het verder goed gaat.

15:00 uur Amerikaanse tijd....Hurray geland, weer gelukt, pfff even puffen in die warmte, ja Nederlandse Eskimo's het is zomaar 42 graden. Even the 'Car' ophalen en dan richting hotel. Op het vliegveld nog even snel pinnen om toch maar wat US$ cash te hebben.

'Joooohn! - wordt er geroepen - wat is de pincode van deze pas?' (de rekening die we speciaal voor Amerika hebben gevuld), uuuuuuhhhhhhhh, nee he, alzmeijer (broer van altzheijmer) kwam nu echt te voorschijn! Kwee niet, pfft waar kunnen we die nu vinden ? Ja nergens, want de code tabel ( die heb ik natuurlijk wel ) ligt gewoon nog thuis. Oh geen probleem bel wel even naar huis. Jaja, maar daar wordt dus niet opgenomen, ga je me nu vertellen dat we nu in Amerika zitten en geen geld op kunnen nemen haha. Maar Johnnie mag dan een vriend hebben die meneer altz........ heet, hij zorgt wel voor een back-up, maar als je dan de back-up weer vergeet....grrrrrrrrrrrrrrr

De andere rekening maar aangeslagen in de hoop dat Zalm ( je weet wel die zakkenvuller ), het niet in de gaten krijgt dat er teveel wordt afgehaald. Dus gepint en ja hoor, Zalm vond het goed. Morgen maar even de zaak regelen want om hier nu met een winkelwagentje vol geladen met vuilnisbakken voer te gaan lopen vinden we toch wel weer erg overdreven.

Sorry voor de lengte van het verhaal, Asia, maar deze dag was toch weer een bewogen geheel uit het leven van een paar average mensjes.

Hoop tot morgen en dan meer over Texas zelf.

Ps. Dacht dat er in texas texanen wonen wonen maar nu vanavond op een boulevard met wat kermisatrakies zagen we toch iets anders lopen. lijkt het middenoosten hier wel .

Meer Foto's kun je vinden vialinks aan de rechter kant van de blog.