Ik wilde eigenlijk niets schrijven vandaag maar dit moet ik toch echt even kwijt.

De rit naar Nashville verliep voorspoedig, maar ook in Amerika geldt dat als er wegwerkzaamheden zijn het verkeer volkomen vast komt te zitten. Zodoende waren we dus later als gepland. Hotel even opgezocht en toen Downtown in. Zoals vaak het geval is met hotels, zaten we een paar km buiten de echte stad en als je dan komt aanrijden dan is de skyline altijd wel erg mooi om te zien.

Even parkeerplaats opgezocht en toen wandelen over Broadway, een brede weg met verkeer maar met een heel gezellige sfeer, veel kroegen waar nu echt de country en western muziek gedraaid wordt, veel zangers en zangeressen en de muziek klinkt vaak ver buiten de kroeg. Amerikanen hebben echt zoiets van, ik heb lak aan wat anderen van me denken, ik doe wat ik doe, en dus dragen ze vaak de gekste kleding. Hierdoor wordt dan ook een carnavalleske sfeer gekweekt en als je daarvan houdt is het gezellig. Zo zag ik een zwaar gepimpte motor met 2 van die kleine keffertjes (pekinees hondjes heten die geloof ik), met een brilletje op, dreadlocks en de berijder zag er ook al niet uit, maar hij had wel bekijks en daar ging het hem om natuurlijk. Heerlijk zo apart. Even wat gedronken en gegeten, terug hotel in omgekleed en toen op stap de avond in.

Wij hadden in Nederland op internet via een forum een site gevonden die heet Grand Ole Opry, een amusement avond wat tegen spektakel aan zou hangen over de country en wetstern muziek, dit werd zeer aanbevolen op hetforum, dit moet je zien! Welnu zoiets maakt je nieuwsgierig en als je er dan toch bent, dan boeken maar. We hadden Cinthia en Karel uitgenodigd om mee te gaan en zo zijn we met vieren daar naar toe gereden. Grote parkeerplaats,gigantisch gebouw en veel opsmuk, zoals een paar gitaren voor de deur van een metertje of 10 hoog. Veel bussen, enfin het was er vreselijk druk met mensen.

De opvang bestond uit vrouwen en mannen die gekleed waren in klassieke westernkleding. 'Hi folks - de bekende uitspraak - It looks like all the busses are at the same moment here, so follow this line'. Wij met een reactie, maar wij zijn niet met de bus, oh sorry dan moet u even uw kaartjes ophalen.

Zo gezegd zo gedaan. Bij de ingang een domper. Ik werd gecontroleerd op verboden bezit van .....vul maar in en toen kreeg ik te horen u mag geen video maken. Sjit, heb ik dat ding weer voor niks meegesleept, Ania,.... dan doe je het toch stiekem. Ok zal het proberen. Wij naar binnen en de sfeer was best gezellig in de zaal was het flink luidruchtig, zoals we kennen van de spontane Amerikaan.

De plaatsen op gezocht en een vrouw kondigde de start van het programma aan. Gordijn ging open met een gejoel van het publiek. Wat we toen zagen. Een podium met door elkaar rennende mensen, die eigenlijk allemaal iets voor zichzelf deden, zal wel met de show te maken hebben. Een Hostes, blijkt achteraf dat er verschillenden waren die telkens een minuutje of 30 voor hun rekening nemen, kondigde met veel bombarie een artiest aan.

Zijn naam weet ik niet meer maar wel hoe hij eruit zag, Een 10.000 kleurige pakkie aan en de bekende cowboyhoed op, laarzen en een gitaar om zijn nek hangend. Hij begon te praten en toen werden we wakker, want zijn stem bibberde en klonk als een stem die al een paar jaar op deze aardbol aanwezig is, je kent dat wel, je begint met een gehuil bij je geboorte dan krijg je een kindergeluidjes wat langzaam veranderd in een wat zwaarder geluid de jongetjes krijgen dan de baard in de keel, na jaren komt dan een volwassen geluid eruit, maar dan jaar na jaar wordt deze stem schor mompelend en worden woorden overgeslagen.

Welnu deze stem had dit allemaal al gehad en was in de fase van ontbinding. Ook de verpakking van de stem was enigszins kreukelig. Dus wat zagen we, een oude van dagen (mooi he dat Nederlands) die ons probeerde te vermaken met een bibberend ........ Ik keek eens om mij heen en realiseerde me dat we terecht waren gekomen in de een bejaarde reisje. Oud links, oud rechts, oud voor, oud achter, nee niet Ania en Cinthia natuurlijk dat zijn nog jonge godinnen hahahaha was dit even wat, een bejaard western avondje. Niets dan goeds hoor maar tja toch he, dat spektakel bleef uit, want ja zie je el een 90 jarige man rennend en springend over het podium bewegen om mensen te vermaken.

Einde liedjes en toen vielen we weer in de volgend verbazing. Links op het podium stond een soort spreekdesk, daarachter een gewone middelbare man met een echte zware Amerikaanse stem. De monitoren immens groot dat wel natuurlijk, lieten een beeld zien van een logo van een bank. De stem achter de spreekdesk begon nu een riedel over hoe goed die bank wel was en wat allemaal mogelijk was dus, wat dacht je wat een reclameboodschap, we hadden het kunnen weten want op het podium werd gezegd 'We will be richt back after littlecommercial break' en iedereen ging weer door elkaar lopen ook in de zaal.

We realiseerden ons dat we in een rechtstreekse radio-uitzending terecht waren gekomen, een podium vol met mensen die de uitzending moesten verzorgen, ergens op het toneel een persoon die zingt en verder wat publiek vrienden en kennissen van de artiesten. Kortom het was een rommelig zooitje en wij zitten met een paar duizend ouwetjes in de zaal dat te bewonderen. Zo zie je maar internet een mooi medium, maar je wordt in Nederland al bedonderd wat er in andere landen gebeurd haha.

De avond werd verder gevuld met ja toch ook nog wel een jonge zangeres en zelfs de American Idol winnaar was even op toneel.

Er was ook een 90 jarig manneke, bij de ouwetjes schijnbaar wel bekend die als hostes optrad en een mooi pakkie die een paar moppen vertelde, We begrepen niet alles want tja Knauwende Amerikaanse westerntaal is vaak moeilijk te verstaan. Weet je wanneer je echt begrijpt dat je al 90 jaar bent zo vertelde hij, als je jongere vrouw vraagt aan je of je mee gaat naar boven om de liefde te bedrijven en je antwoord moet dan zijn: 'Honey I am sorry, I can not do both'. Hierom werd smakelijk gelachen en ach is ook wel leuk, maar tja wij zijn nog niet zover he.

Enfin al met al ook dit hebben we weer gezien een ervaring rijker in ons leven en tenslotte kan je niet van tevoren zien of weten dat het er op deze manier aan toe gaat. Op internet wordt zoiets aangeboden als een spektakel.

Maar later toen we naar een hotel gingen (Opryland Hotel), heeft het de avond weer goedgemaakt, want het hotel wat we gingen bezoeken was iets unieks. Stel je voor een grote hal zoals het Ajax stadion, vol met tropisch planten oftewel een tropisch woud met watervallen en al en daar dan de kamers midden ingemaakt, dit is niet te beschrijven, zou zeggen bekijk de foto's. Echt weer iets Ameriakaans, inmens groot. Dit wilde ik even kwijt. Tot horens medereizigers.

Kus, groeten aan jullie allen love you.