1 Oog,1 been, 2e oog, 2e been, zo we zijn ons weer bewust dat we leven. Als eerste opdracht van vandaag gaan we Downtown van Dallas bekijken. Even tomminnetje erbij straatje gezocht en dan op weg. Zo dan is dat 50 kilometer, tja de afstanden hier ook. De ene kant van de stad en de andere kant is vaak net zo ver Rotterdam – Utrecht. Maar goed op pad, eenmaal in dat plaatsje aangekomen, alwaar de grote jongens de wolken krabbelen, zijn we even in het centrum uitgestapt om een toch wel in de gezellige Main Street te wandelen.

Er was een protestmars aan de gang voor een gevangene waarvan en schijnbaar zijn vrijlating eiste en laten we nu op de borden lezen “Justice for John”. MMM ben me van geen kwaad bewust. Terwijl de door de straat lopen begonnen onze maagjes te knagen en zijn we een voor ons nieuw soort restaurant ingegaan (Which Wich Do you Want).

Een rij van mensen, ok aansluiten maar en wat bleek, er moest een zakje gepakt worden aan de hand van nummers die omschreven werden en bij de zakjes terug te vinden waren. Op de zakjes stond als het ware een soort enquette vermeld, zo kon je je eigen broodjes samenstellen, soort brood, soort beleg, toevoegingen enz. Alles kon je aanklikken en een aardige meneer de controleur wilde je wel helpen. Zakjes ingeleverd, betaald en nu zitten tot het brood werd gebracht. Een soort Subway maar dan anders. En het broodje was lekkerder dan de Subway broodjes vonden wij.

Het volgende object was de Ranch, waar de serie Dallas was opgenomen, niet dat we daar naar binnen wilde want ik ben nu eenmaal geen sterrenkijker. Maar het is wel leuk om de realiteit te zien van zo’n filmdecor. En hup weer 30 kilometer. Guess what, het was ook echt een decor. Heel mooi gemaakt allemaal goed bij gehouden, maar er stonden omheen die de zaak al snel verraden dit was speciaal opgezet voor deze movies. Welliswaar stonden er meer farms in dit gebied die dan wel gewoon privé waren. Erg mooi gebied als je in Amerika wilt wonen is dat de plaats. Van Southfork zijn we om de tijd te overbruggen maar eens naar een mooie winkelcentrum gereden, want tja die zijn ook famous in the States.

Weer een 30tal kilometers een andere richting op. In dit winkelcentrum kwamen we een schaatsbaan tegen. Midden in een gebied wat eigenlijk het ganse jaar zo heet is als een vulkaan, kan je een schaatsbaan vinden. Deze baan was van kunststof gemaakt en dus geen slijpsel zag er mooi uit . Ania haar Tshirt gekocht en ……….jawel een paar schoenen. Zijn wel mooie.

Hierna richting Downtown (Cowboytown) Stockyards. Weer 60 kilometer in de file want Nederlanders klagen over rijtje rijden, hier zijn zulke lange rijtjes dat je wel vroeg moet vertrekken. Maar binnen door is haast net zo snel de wegen lopen vrij recht en zijn redelijk breed. Alleen de verkeerslichten breken je de nek. Trouwens de verkeerslichten zijn in Amerika uitgevonden hoor. Als je ziet hoeveel er van zijn en hoever ze uit elkaar liggen, dan moeten die dingen hier uitgevonden zijn. Uiteindelijk komt Willy Wortel ook uit Amerika. 6 uur namiddag reden we het cowboydorp binnen. Kennen julle die tekst ook als je je navigator aanzet, dan wordt je gewaarschuwd voor de verantwoordelijkheid en moet je stilstaan om in te voeren. We reden dus het dorpje binnen en het regende al enige tijd (ja regen!, nou en, mag het een keertje), Kenmerken bij regen zijn: Gladde wegen – Zeer slecht zicht en zeker als je onbekend bent. Ik dus op tomminnetje kijken vlak voor een verkeerslicht . ROOOOOOOOOD, klonk het met hoofdletters in mijn oren, het was Ania die niet op tomminnetje keek maar weer eens zat mee te rijden. Gelukkig maar deze keer, want instinkmatig drukte ik het middenpedaal zover in dat de remolie behoorlijk klem kwam te zitten tussen mijn voet en de wielen. 30 jaar en duizenden kilometers zonder enige schadeschuld zou bijna verloren gaan aan deukje in Texas. De wielen deden van draai stop draai stop draai stop, dat noemen ze ABS. En das maar goed ook de wegen waren glad en het zich was slecht. Ania bedankt, nu ben ik nog langer een plaag in je leven. Ze heeft een trofee verdiend en ik weet dat ze een ring nodig heeft haha. Het dorpje maar verder ingereden en geparkeerd.

Kaartjes gehaald en een steakhouse in gegaan alwaar ik mmm spareribs, lekker, heb gegeten en bad bier heb gedronken. We waanden ons nu echt in het cowboyland. Even ogen dicht en de Ford, Chevrolet en Macks wegdenken en de paarden en zandwegen tevoorschijn halen. Een gezellig gebied met de barretjes restaurantjes en natuurlijk veel mensen met cowboy kleding aan.

De show was best leuk en we hebben best genoten van de Rodeoshow. Mensen worden gewoon leuk vermaakt. Amerika zou Amerika niet zijn als niet tussendoor een reklameboodschap gebracht werd. En dat gebeurde deze keer op een paard met een jongedame die een vlag van het bedrijf liet wapperen.

Er werd een competitie gehouden van Bulls vangen met lasso’s. Schijnt niet makkelijk te zijn want dit gin toch wel heel vaak mis. Zo dat was het weer, morgen vroeg op richting Austin. We naderen Houston alweer. Tot nu toe hebben we 5100 km lang op de voorstoelen van een Amerikaanse Jeep doorgebracht.

Dikke kus voor onze vriendjes en vriendinnetjes.

Meer foto’s aan de rechter kan van de blok (18e dag – Meer foto’s)