The day before………………..Returning home.

We hebben een prima Reisje gehad. Een kleine 4000 mijl gereden dat is zo’n 6400 km. Veel gezien en genoten. Karel en Cinthia als jullie dit nog lezen, heel erg bedankt voor jullie gezellige ontvangst en we zien jullie spoedig bij ons.

Wist U dat: Texas en Friesland een overeenstemming hebben.

Wist u dat: Mr Lee legendarisch is geworden voor onze vakantie.

Wist u dat: Line dancing uitgestorven is in de cowboy wereld.

Wist u dat: Als je Merlyn Monroe wilt nadoen je gewoon langs de snelweg moet gaan staan.

Wist u dat: Vuurwerk in Amerika 24 uur per dag te koop is.

Wist u dat: Als je in Amerika begraven wordt, je de rest van je rusttijd kunstbloemen krijgt die in een goedgekeurde vaas moeten staan.

Wist u dat: De levenden over de niet levenden lopen te rennen. (joggen op en kerkhof)

Wist u dat: Er huizen op palen gezet wordt om natte voeten te voorkomen en je zodoende je auto kan zien voorbij drijven.

Wist u dat: Je een leven van iemand in 1 week aan je voorbij kan laten gaan. Klein geboren Groot gestorven.

Wist u dat: Er heel veel schilders in Amerika nodig zijn om de bruggen te verven.

Wist u dat: De bediening in een Restaurant 10 keer zo snel is als in Nederland.

Wist u dat: Er volgens veel Amerikanen een slapende Al-Qaida cel in het witte huis woont.

Wist u dat: Je in Amerika soms kinderen achter het stuur zitte, die er uit zien als kleuters (met 16 mag je autorijden).

Wist u dat: Een ruitenwissermotor van een jeep in staat is om 2000 km water te verplaatsen.

Wist u dat: Je op de droogste plaatsen van het land op moet passen voor water op de weg.

Wist u dat: Je op een bepaalde plaats in Arkansas ineens in een Bermuda driehoek staat (Alzheimer).

Wist u dat: Er in elk apotheek gigant een medische post aanwezig is.

Wist u dat: Je soms denkt met een groep junkies te maken te hebben als je over een skunk rijdt.

Wist u dat: Koeien zich hier soms vergissen in de voor of achterkant.

Wist u dat: Je een gezond eiwit eitje kan eten op een vette hamburger.

Wist u dat: Je een eigen highway kan hebben, die je dan wel schoon moet houden.

Wist u dat: De benzineprijzen 1/3 deel van de Nederlandse prijzen zijn.

Wist u dat: Er geen wegenbelasting betaald wordt maar een kentekenbijdrage van 20 dollar per jaar.

Wist u dat: Men in de staat Texas geen inkomstenbelasting betaald.

Wist u dat: Als je een biertje omgooit, je met je hoofd boven water (bier) moet zien te blijven.

Wist u dat: Sommige Amerikanen op Belgen lijken.

Wist u dat: Het verkeer vreselijk soepel loopt, je van alles uit kan vreten, zoals over dubbele lijnen rijden, maar op moet passen bij scholen en te hard rijden.

Wist u dat: Tomminneke (TomTom) in de war raakt als er een spaghetti van wegen komt en dan Mister Ipad het van haar wint.

Wist u dat: Columbus een tiller was en met de eer ging strijken terwijl iemand anders allang Amerika had ontdekt.

Nederland here we come. Met de vriendelijke groeten uit het land van “Columbus”

Dag 22 – San Antonio – Natural Bridge – Gruene.

Niet vroeg, wel laat dus, ik bedoel opstaan, want we hadden een hele dag voor ons in San Antonio. Geen ontbijt dus, we zien wel als we in de stad zijn. Richting binnenstad gereden en toen we voorbij een Mexicaanse markt kwamen even daar binnen gewipt. Ik had al gezegd dat San Ant.. Mexicaans klinkt, wel dat was goed te merken. Maar echt interessant nee, de ene sombrero na de andere kwam op ons af. Volgens mij zaten we in een Mexicaanse wijk. Mensen op straat hetzelfde - veel Mexicanen. De souvenirs waren erg kleurrijk dus ja Mexicaans, je moet er maar van houden. Snel de auto weer gepakt en door naar het centrum. Naar Alamo street, waar het fort Alamo ligt, gebouwd tijdens de Mexicaans- Amerikaanse oorlog in 1845. Was dit interessant ? Nee, oorlog is er al genoeg en die Amerikaanse geschiedenis is sterk verleden tijd. De zogenaamde achteruitkijkspiegel, waar ik niet in wilde kijken lol. Maar het fort is rustiek en bewaard gebleven, het ligt dan ook midden in de stad.

He kijk nou Ania er steekt een stok boven de bomen uit. Ja, noem dat maar een stok. Een toren hoger dan de Euromast. Daar wil ik even in zodat ik een blik over de stad krijg. Doe even Ipad aan, want de weg ernaar toe is wat ingewikkeld zeker als je bijna een gouvernement parkeerplaats wilt oprijden. Maar Ipad wist weer de weg. Ok geparkeerd en toen even informatie over het hoe en waar opzoeken, kaartjes kopen en dan naar boven. Maar er is een restaurant boven, ok doen we dat dan hoeven we de kaartjes niet apart te kopen want dan is het site seeing bordes gratis. Wij naar boven met een lift aan de buitenkant, mooi even video gebruiken nu. Boven gekomen de menukaart doorgenomen en toen kwamen er een probleempje. Als je vegetarisch bent is het niet makkelijk in een steaketend land een maaltijd te vinden, tot nu toe was dit aardig gelukt maar nu konden ze niets leveren, dus dan maar ergens anders iets gaan zoeken. Dus wij weer naar beneden. Het leuke is wel dat ik toch vanuit het restaurant de daken van de huizen van San Antonio heb bezichtigd en nu zelfs gratis lol. We hebben de Tower of America (want zo was de naam) beklommen, zonder te hoeven betalen, dat viel weer 20 dollar mee.

We zijn maar even naar een grote Mall gelopen, waar we nog wat dingetjes gekocht hebben en via de Riverwalk weer terug naar de auto. Weet je wat, we gaan naar een plaatsje waar een Natural Bridge is gevormd, dat is niet ver zeggen de folders uit het hotel, maar zon kleine 60 km hier vandaan lol en dat noemen ze in Amerika: in de buurt. Maar goed, we zijn toch hier, dus denken we maar even Amerikaans. Wij op Ipad en via de highway naar de bridge. Trouwens wel even vermeldenswaardig , bij de meeste rijkswegen (interstate) is een secundaire weg die om de km zo’n beetje een afslag cq oprit heeft altijd makkelijk, mocht je verkeerd rijden dan is het eenvoudig keren en tja die 60 km overbruggen doe je hier niet in een plat weiland, langs de route staan alleen maar restaurants, winkelcentra en overige gebouwtjes. En die moeten bereikbaar zijn, dus dan heb je een afslag nodig.

Wij afslag 175 genomen en richting bridge, een beetje weer dat droge ruige gebied in. We kwamen bij een Visitor Centre, die staan bij bijna alle evenementen voor informatie en entree en natuurlijk de souvenirs. De info was snel ingewonnen, het bleek een grot te zijn en beneden was dan een z’n natural bridge te vinden. Welnu, een grot hadden we al bekeken en uiteindelijk zijn we geen trollen dus om nu weer die aarde in te kruipen hadden we niet zoveel lust in. De aarde geeft bovengronds al genoeg ellende laat staan daarbinnen lol.

Doorgereden via een Outlet (was dat nu weer). Weten jullie het nog, zon gigant van een winkelcentrum met alleen zaken als Nike, Hugo Boss, Lacosta enz die hun producten goedkoper aan de man doen. Ania had nog een shirtje nodig en ik ben even de outlet van Black en Decker binnen gelopen. He, hobbyisten onder ons, je kan daar kwijlen hoor, ik heb gereedschap gezien daar hebben we in ons landje nog niet van durven dromen en wist je dat B&D ook Barbeques en magnetrons heeft en nog meer van die stuf. Na onze begroting weer te hebben overschreden zijn we door gegaan naar een plaatsje Gruene.

Dit was de klap van de dag, zooooooooooo leuk zooooooo rustiek en vast en zeker uit de cowboy tijd. Vreselijk oud en het enige restaurant wat er was, was in een oude katoenfabriek gemaakt. Het oude was gelaten maar de zaak was behoorlijk opgeknapt in de oude stijl en het was tegen een steile helling opgebouwd we keken dus vanaf ons toegewezen plekkie stijl naar beneden op de Guadalupe rivier (juist ja weer een Mexicaans woord). Heerlijk steakie gegeten en toen even naar een oude houten hal gelopen, waar we muziek uit hoorden komen. Misschien zien we nog wel iets van line dancing.

Ondertussen nog even met een bikersvrouw gesproken die kwam aan rijden op een motor totaal verlicht met blauwe led zo gaaf, helaas mag dat niet in Nederland. Deze vrouw was kort geleden in Europa geweest en had gereisd door Duitsland, Italie, Frankrijk en Nederland. Natuurlijk hadden we het over de motor en het eerste wat zij mij aangaf was, dat wij Europeanen verschrikkelijke wegberijders zijn en tja als ik het verkeer hier meemaak dan moet ik haar gelijk geven, hier heerst zelfdiscipline in het verkeer, uitzonderingen daar gelaten.

In de hal kwamen we in gesprek met een paar mensen, die natuurlijk nieuwsgierig waren waar we vandaan kwamen, want zoals zo vaak werden we voor Duitsers aangezien. Beetje over werk en het verschil van mensen gesproken. Kennen jullie de film 'Michael' met John Travolta, wel deze film is heel toevallig in de hal waar we nu zaten opgenomen.

En er werd ook gelijk medegedeeld dat line dancing niet echt aan deze kant van Amerika plaats vond. Mm hebben we weer misgeschoten haha. Morgen de rit naar ons eindpunt Houston dus waarschijnlijk geen blog meer, maar we proberen te eindigen net als alle andere jaren met 'Wist u dat...', dus bij deze afscheid van de lezers. Ik hoop dat ondanks ik weinig reaktie’s heb gezien, jullie wel hebben genoten. Bedankt voor het lezen van mijn verhaaltjes.

Dag 21 - Austin - San Antonio.

Hallo Myron, leuk dat je weer gereageerd hebt.Ben je as vrijdag ook op het station om ons op te halen?

Ania je telefoon gaat over. Pfft alweer tijd wat gaat het toch snel. Vroeg muh mandje uit en op pad richting San Antonio. Eerst nog even de 6e straat in om even een souvenierswinkel rijker te maken. Ania Jeepie uit, ik Jeepie langs de kant gezet. Mmwwwaaaaa, geeuwde ik, al kijkend in mijn achteruitspiegel wat ik normaal nooit doe, want wat interesseert het mij waar ik al geweest ben, zie ik een vent met een speeltje in zijn hand en een gordel vol apparatuur dragend, naar mijn nummerbord kijken. Hij tikt op dat speeltje, hallo, wat zijn we aan het doen, vroeg ik hem terwijl ik het raam van mijn bolide open. “Sorry, sorry Sir”, de onderdanige Amerikaan liet zich horen, een aardig man beetje bollende wangen cappie op wit shirt en gekleurde skin. Zie je het voor je zo’n klein bol Mexicaantje, wel zo iemand was het. “Do I get a ticket?” Het zweet stond me alweer tussen mijn tenen. “No,no, Sir, you can stay 2 hours but after then you get a ticket”. Hallo als Ania zo lang wegblijft dan gaat ze maar naar San Antonio lopen hoor, hoor mij nou met mijn grote bek haha. Nee, ik sta even te wachten, de baas is aan de overkant. “Ah, you mean your partner Sir?” Mmm, in voor een geintje merkte ik wel. “Ok, wel I make a mark on your tire so I can see if you are still here after 2 hours. Have a nice day Sir”. Wel je weet het maar nooit je hebt voor je het weet iets verkeerds gedaan. Gelukkig kon weer een biertje meer besteden.

De rit naar buiten verliep zoals gewoonlijk over de Interstate, om daarna de binnenweg te kiezen. Maar die was druk en als ik langzaam wil rijden en genieten van mijn tourtje, dan toch liever een andere weg, even Ipad geraadpleegt, jezoes wat een handig ding zeg. Compleet Amerika staat als kaart erop en je ziet jezelf rijden. Ipad pls geef een rustige binnen weg ? En jawel Ania had het gevonden even uitzoomen en hup die weg op. Haha, tomminneke was behoorlijk boos, elke 2 minuten. Indien mogelijk omkeren graag. Ja muh hoela en dan weer tussen de vrachtauto’s rijden, nee Ipad wint vandaag. De weg was recht de weg was krom en dat laatste klopte behoorlijk. Ik was op de grootste 8baan ter wereld beland, ooit eentje gezien van 40 mijl, nou ik wel.

HHHHeeeeerlijk haha leuk rijden en mooi, jawel erg mooi, ruig ruig en nog eens ruig, jammer voor de mensen van Texas, dat er sinds Juni geen water uit de hemel was gekomen maar gelukkig voor ons want dat maakt het juist zo imposant. Wat dan wel weer frappant was, dat er bordjes stonden in de valleien: “Watch for the water on the road”, haha waar was dat dan, zo droog als muh …vul maar in.

Als het zo droog is, dan vallen de wilde dieren ook zo maar even om en hup dat heb je een kolonie aaseters om je heen. We konden redelijk dichtbij komen om te zien waar die kondorachtigen zich te goed aan deden. Soms zijn het stinkdieren en als je daar dan overheen rijdt lijkt het wel of er een kolonie junkies een hasjfabriek hebben overvallen. Een heel hert draaien die birds zich ook niet voor om. Er werd flink in de gaten gevreten met hun kop volledig naar binnen. Niet echt smakelijk. Deze blog is fijn om bij de maaltijd even door te nemen.

Zo’n droogte en dan je dieren toch buiten laten is bijna “onMENSelijk”, maar toch gebeurd het, zo kwamen we een ezeltje tegen in the middle of nowhere geen ranch te bekennen maar het dier stond wel in de schaduw en keek ons aan zo van heeelllllllllluuuuuuppppp geef me water maar waar haal je dat als het er niet is. Ook een aantal berggeiten liepen schichtig om ons heen. Helaas, we zijn op doorreis jongens dus nog maar even volhouden he, het is zo weer winter.

Jullie weten welk provincie in ons landje een eigen staatje wil zijn, wel nu Texas is in feite hetzelfde. De inwoners vinden zichzelf de betere en komen er ook wel voor uit ook. Nu blijkt dat Texas hoog staat voor wat betreft de economy en men betaald er ook geen inkomstenbelasting. Dus zo slecht doen ze het niet. Maar ondanks dat zijn ze wel een staat van de Verenigde Staten, dus de overheidsregels vanuit Washington gelden natuurlijk wel. Maar zoals bekend mag elke staat weer eigen regels doen gelden. Zo mag je bv in Texas zonder helm rijden. Terwijl dat in California weer niet mag. Dus Route 66 is helmpie op helmpie af.

We naderen San Antonio en de naam verraad eigenlijk de afkomst van Texas al een beetje. Ooit was Texas een deel van Mexico. Er wonen veel Mexicanen en de restaurants zijn er talrijk, maar ook indianen zijn er nog gebleven. San Antonio een oude stad met veel gezelligheid bleek wel. Maar het staat als 7e op de ranglijst van grote steden, als je van oost naar west of noord naar zuid gaat dan moet je een kleine 40 kilometer rijden, dus zeker net zo groot als de provincie utrecht. Hotel opgezocht even pitje gedaan en hops Downtown in, het was bloed heet, dus elke airco was welkom. We wilden naar een gedeelte dat heet Riverwalk.

River staat voor rivier dus dan zoek je toch naar een rivier. Kan je lang zoeken als je niet weet dat dat kreng midden door de stad loopt en gewoon een meter of 10 onder de grond loopt en je er telkens overheen rijdt zonder dat je dat weet. Ok dan maar parkeren, en parkeren kan je hoor. Er zijn vaak meer parkeerplaatsen dan kroegen. Maar mmmm gaat een beetje de begroting voorbij. Als je voor een paar uurtjes parkeren een paar 10tjes kwijt bent is dat wel zonde. Laten we nu net een parkeerplaats oprijden voor “flat rate” parkeren, dit betekent voor een vast tarief of je nu 5 minuten of een paar uur parkeert het is dan 6 dollar. Het parkeermanneke even gevraagd hoe het zit. Ach gossie de man wilde wel maar had een klein probleem, hij wilde onze sleutels hebben, want we werden waarschijnlijk ingebouwd en hij ging om 10 uur weg. Wij zielig kijken natuurlijk, ik mijn oude spijker broek met gaten aangetrokken, Ania rafels aan haar jurk en ja hoor daar ging hij “Ok folks, park there, keep your keys and stay as long as you want” Leuke man vonden wij, daarvoor even niet haha. Lopen en mijn kop over een reling en wat zien wij…………. een rivier 10 meter onder de grond.

Een kompleet uitgaanscentrum zo gezellig. Langs de rivier had men een walkway gemaakt, daarop de terrasjes en winkeltjes, ongeveer zoiets als Utrecht maar dan een paar km groter en langer en ook rondvaartbootjes erin. Eendjes die brutaal het eten uit je mond kijken enz. Enfin dit was echt gezellig, dus we gaan ons morgen daar ook weer vermaken, erg mooi hoor. Lekker Mexicaans gegeten en ijsje erbij hotelletje weer opgezocht alwaar dit verhaal.

Nog 2 hele dagen en dan donderdag weer vliegen en vrijdag weer op het thuishonk.

Meer foto's kunnen jullie via link '20e dag - Meer foto's'

Dag 20 - samen met dag 19 - Fort Worth >> Austin. En verblijf in Austin.

Hallo, hallo, hebben jullie mij gemist? Ja he, because otherwise I feel so alone here on internet. Gisteren was het 4 uur voor we in bed lagen, want tja en dat wisten wij echt niet, maar er heeft een explosie plaatsgevonden, maar daarover straks meer.

De reis van Fort Worth naar Austin was in het begin nogal saai, omdat we eigenlijk alleen maar op de Interstate (soort rijksweg) reden, dus maar even overleg gepleegd, hoe we de trip verder zouden vervolgen . Op internet hadden we wel gelezen dat Texas een saai gebied is maar dat begrijpen we nu wel als je alleen maar rijkswegen volgt.

Als je echt binnen door gaat dan is het bepaaldelijk niet saai hoor. Maar het blijft natuurlijk een kwestie van smaak, welnu ik hou van ruig en wild, lekker weer, veel zon en heuvel cq bergachtig. En als het gras geel is en er staan pijnbomen langs de weg dan is het warm enuhhhhh dat hebben we in Nederland niet. Alhoewel we onderweg wel het plaatjes Holland tegen kwamen.

Gezien al die buitenlandse plaatsnamen over de states verspreid, geeft wel aan dat er door de jaren heen veel mensen naar Amerika zijn ge-emigreerd zo ook wij nederlanders. Het landschap is best ruig en ongerept en dus zoals de natuur het bedoeld heeft. Voor mij dus mooi.

(Even tussendoor…. Na het verhaal van Elvis is het lezersaantal van over de 100 lezers naar zon 15 gedaald, hmm bedenkelijk, als ik iemand tegen de schenen heb geschopt dan hierbij mijn excuses, maar tja het is wel zoals ik het beleef. Misschien is het beter om het verhaal vanaf nu dan maar serieus te schrijven en van de humor af te stappen).

Om pak weg 18.00 uur kwamen we in Austin aan, even weer hotel opgezocht en daarna gelijk Downtown weer opgezocht, het verkeer is overweldigend, je moet echt goed opletten en zeker niet op een Nederlandse manier rijden. Na zo’n kleine 30.000 km in the States gereden te hebben, heb ik daar niet zo veel moeite mee, maar toch.

Als je in Austin bent moet je zeker de 6e straat hebben gezien. Dus wij er naar toe. En ja best gezellig, veel oude Amerikaanse gebouwen, de western stijl blijft je hier wel zien maar de moderne tijd heeft wel zijn slag geslagen. De vele barretjes ware niet echt vol maar er werd wel veel life muziek gespeeld en moet zeggen er zitten zeker geen slechte zangers en zangeressen bij. We hebben veel talent op onze aardkorst.

Tussen al deze barretjes waren wat souvenierswinkeltjes te vinden waarvan er weer enkele ware die 24 uur open zijn. Er is dus wat meer nachtwerk te bespeuren. We zijn een restaurant (Bikini genaamd) ingegaan waar de serveersters in schaarse kleding hun kunsten ten toon spreiden. Amerika preuts ? Haha, degenen die dat denken blijf maar dromen. Ja, de overheid wel die probeert het op te dringen, maar wat doen wij mensen, juist als iets niet mag ……. Vul maar in. Het eten was weer prima, lekker steekie, ben bij dat ik hier niet woon, zou zo uit muh kleding groeien.

Even rondgelopen en langzaam werd het later en later. Af en toe kwamen mensen vanuit de zijstraten binnen gelopen. Wij zijn een bar in gegaan waar we een poosje bleven en van de muziek genoten. Maar toen we daarna buiten kwamen, hadden we zoiets van…… help heel Amerika is naar deze straat gekomen.

Een massaal toegestroomd aantal mensen liep nu dwars over stoep en straat, het verkeer kon niet meer rijden en dus heeft de politie de straat afgezet. Dit was dus die explosie waar ik het over had. Dit schijnt ieder weekend zo te zijn. Ik heb het zo druk bij ons nog niet gezien op een gewone avond. We konden geen bar meer in, maar eigenlijk niet zo heel erg belangrijk want het leven vond eigenlijk op straat plaats.

Maar wat dan wel weer gebeurd is dat mensen dronken worden en dus tja vul maar in, niet dat het geweldadig werd maar de jeugd viel op straat neer of kotste de boel onder. Als je dit langs je heen laat gaan, het is uiteindelijk maar een handje vol, dan is het beregezellig en we hebben er dan ook van genoten. En wat we natuurlijk ook tegenkwam, waren de komische en gekke Amerikanen. Op een gegeven moment stonden de brandweercollega’s met een voertuig langs de weg de boel een beetje te bekijken en tja ik als brandweerman kan het dan niet laten daar moet je even mee praten he. Ons werd gelijk wat andere bezienswaardigheden vertelt, maar hebben we daar allemaal tijd voor ? helaas nee. Inmiddels was het al laat en langzaam dropen de mensen ook weer af. Wij zijn ook maar de Jeep gaan halen en op weg naar huis deze keer maar 15 km naar ons hotel.

Vandaag, de zondag dus hebben we een winkeldag gehouden. Er zijn hier Premium Oulets te vinden. Als het ware grote winkelcentra met winkels zoals Adidas en Hilfigger en veel andere merken tegen bodemprijzen. Daarna ander winkelcenturm opgezocht en weer even de binnenstad ingegaan. In een studentenwijk wezen kijken en toen weer in de 6e straat ons avondeten genuttigd. Niet laat gemaakt nog even de 24 uurs Walmart winkel bezocht en toen het hotel weer opgezocht.

Morgen gaan we richting San Antonio, moet erg gezellig zijn daar, we blijven 2 dagen en dan weer Houston, waar we begonnen zijn en dus de luchttaxi ons weer naar dat koude landje zal brengen. Zo mensen dat was het weer, helaas de reis komt langzaam tot een einde, nog maar 5 dagen en dan zit het er weer op.

Meer foto's kunnen jullie aan de rechter kant van de blog vinden (19e dag - Meer foto's)

Dag 18 – Downtown Dallas – South Fork – Downtown Fort WorthStockyards.

1 Oog,1 been, 2e oog, 2e been, zo we zijn ons weer bewust dat we leven. Als eerste opdracht van vandaag gaan we Downtown van Dallas bekijken. Even tomminnetje erbij straatje gezocht en dan op weg. Zo dan is dat 50 kilometer, tja de afstanden hier ook. De ene kant van de stad en de andere kant is vaak net zo ver Rotterdam – Utrecht. Maar goed op pad, eenmaal in dat plaatsje aangekomen, alwaar de grote jongens de wolken krabbelen, zijn we even in het centrum uitgestapt om een toch wel in de gezellige Main Street te wandelen.

Er was een protestmars aan de gang voor een gevangene waarvan en schijnbaar zijn vrijlating eiste en laten we nu op de borden lezen “Justice for John”. MMM ben me van geen kwaad bewust. Terwijl de door de straat lopen begonnen onze maagjes te knagen en zijn we een voor ons nieuw soort restaurant ingegaan (Which Wich Do you Want).

Een rij van mensen, ok aansluiten maar en wat bleek, er moest een zakje gepakt worden aan de hand van nummers die omschreven werden en bij de zakjes terug te vinden waren. Op de zakjes stond als het ware een soort enquette vermeld, zo kon je je eigen broodjes samenstellen, soort brood, soort beleg, toevoegingen enz. Alles kon je aanklikken en een aardige meneer de controleur wilde je wel helpen. Zakjes ingeleverd, betaald en nu zitten tot het brood werd gebracht. Een soort Subway maar dan anders. En het broodje was lekkerder dan de Subway broodjes vonden wij.

Het volgende object was de Ranch, waar de serie Dallas was opgenomen, niet dat we daar naar binnen wilde want ik ben nu eenmaal geen sterrenkijker. Maar het is wel leuk om de realiteit te zien van zo’n filmdecor. En hup weer 30 kilometer. Guess what, het was ook echt een decor. Heel mooi gemaakt allemaal goed bij gehouden, maar er stonden omheen die de zaak al snel verraden dit was speciaal opgezet voor deze movies. Welliswaar stonden er meer farms in dit gebied die dan wel gewoon privé waren. Erg mooi gebied als je in Amerika wilt wonen is dat de plaats. Van Southfork zijn we om de tijd te overbruggen maar eens naar een mooie winkelcentrum gereden, want tja die zijn ook famous in the States.

Weer een 30tal kilometers een andere richting op. In dit winkelcentrum kwamen we een schaatsbaan tegen. Midden in een gebied wat eigenlijk het ganse jaar zo heet is als een vulkaan, kan je een schaatsbaan vinden. Deze baan was van kunststof gemaakt en dus geen slijpsel zag er mooi uit . Ania haar Tshirt gekocht en ……….jawel een paar schoenen. Zijn wel mooie.

Hierna richting Downtown (Cowboytown) Stockyards. Weer 60 kilometer in de file want Nederlanders klagen over rijtje rijden, hier zijn zulke lange rijtjes dat je wel vroeg moet vertrekken. Maar binnen door is haast net zo snel de wegen lopen vrij recht en zijn redelijk breed. Alleen de verkeerslichten breken je de nek. Trouwens de verkeerslichten zijn in Amerika uitgevonden hoor. Als je ziet hoeveel er van zijn en hoever ze uit elkaar liggen, dan moeten die dingen hier uitgevonden zijn. Uiteindelijk komt Willy Wortel ook uit Amerika. 6 uur namiddag reden we het cowboydorp binnen. Kennen julle die tekst ook als je je navigator aanzet, dan wordt je gewaarschuwd voor de verantwoordelijkheid en moet je stilstaan om in te voeren. We reden dus het dorpje binnen en het regende al enige tijd (ja regen!, nou en, mag het een keertje), Kenmerken bij regen zijn: Gladde wegen – Zeer slecht zicht en zeker als je onbekend bent. Ik dus op tomminnetje kijken vlak voor een verkeerslicht . ROOOOOOOOOD, klonk het met hoofdletters in mijn oren, het was Ania die niet op tomminnetje keek maar weer eens zat mee te rijden. Gelukkig maar deze keer, want instinkmatig drukte ik het middenpedaal zover in dat de remolie behoorlijk klem kwam te zitten tussen mijn voet en de wielen. 30 jaar en duizenden kilometers zonder enige schadeschuld zou bijna verloren gaan aan deukje in Texas. De wielen deden van draai stop draai stop draai stop, dat noemen ze ABS. En das maar goed ook de wegen waren glad en het zich was slecht. Ania bedankt, nu ben ik nog langer een plaag in je leven. Ze heeft een trofee verdiend en ik weet dat ze een ring nodig heeft haha. Het dorpje maar verder ingereden en geparkeerd.

Kaartjes gehaald en een steakhouse in gegaan alwaar ik mmm spareribs, lekker, heb gegeten en bad bier heb gedronken. We waanden ons nu echt in het cowboyland. Even ogen dicht en de Ford, Chevrolet en Macks wegdenken en de paarden en zandwegen tevoorschijn halen. Een gezellig gebied met de barretjes restaurantjes en natuurlijk veel mensen met cowboy kleding aan.

De show was best leuk en we hebben best genoten van de Rodeoshow. Mensen worden gewoon leuk vermaakt. Amerika zou Amerika niet zijn als niet tussendoor een reklameboodschap gebracht werd. En dat gebeurde deze keer op een paard met een jongedame die een vlag van het bedrijf liet wapperen.

Er werd een competitie gehouden van Bulls vangen met lasso’s. Schijnt niet makkelijk te zijn want dit gin toch wel heel vaak mis. Zo dat was het weer, morgen vroeg op richting Austin. We naderen Houston alweer. Tot nu toe hebben we 5100 km lang op de voorstoelen van een Amerikaanse Jeep doorgebracht.

Dikke kus voor onze vriendjes en vriendinnetjes.

Meer foto’s aan de rechter kan van de blok (18e dag – Meer foto’s)

Dag 17 – Dallas, nee eigenlijk Fort Worth.

Een rijdendag vandaag dus eigenlijk niets dan Dikke auto's, brede wegen, redelijk warm weer dus airco aan en saai gaan. Maar er zijn wel wat gebeurtenissen die wij Jullie niet willen onthouden. Allereerst bestaan hier Zombie mos-kie-toos, wat dat zijn welnu Zombies bestaan alleen maar in onze lugubere futuristische fantasiewereld en dus zijn zombies eigenlijk visueel niet waar te nemen. Ania is gestoken vorige week door een monster en we weten niet welke monster het kan zijn geweest, welnu John wordt deze week geheel leeggezogen door eveneens onbekende wezens, we zullen het maar op MUG houden. Amerika doet alles in het groot maar deze mug is zo klein dat hij of zij geheel niet op te merken is, maar ondertussen zich tegoed doet aan Johnny zijn reumahoudende rode goedje wat door zijn lichaam stroomt om hem staande te houden. De betreffende MUG zou eens in Nederland moeten gaan informeren bij zijn familie. De Nederlandse mug waagt zich allang niet meer aan die Johnvloeistof, want als zij dat wel doen dat lopen ze binnen zeer korte tijd met kromme pootjes, dus ergo conclusio, Amerikaanse mug zuig John maar leeg en jullie lopen allemaal binnenkort met reumapootjes rond. Ondertussen loop ik dus met een spuitbus en stiften op zak om enerzijds preventief de huid te beschermen tegen leegloop van mijn bloed en anderzijds, mocht er toch een vergissing plaats vinden dan kan ik preparatief de strijd aangaan met de jeuk die die krengen veroorzaken. Als ik straks in Nederland met een anorexia-achtig lichaam verschijn dan is het niet het eten maar het bloed wat ik in Amerika heb moeten afstaan. Of zou de Amerikaanse bloedbank de muggen op mij hebben afgestuurd om als donor te fungeren.

Het Texaanse landschap is toch wel weer even wat anders als de staten die we tot nu toe gehad hebben, het groene is er een beetje van af want het is hier droog en warm. De graslandjes zijn meer hooilandjes geworden. Maar het is allemaal wel onderhouden. De wegen zijn mooi aangelegd en het is niet rommelig zoals Arkansas. Ook de huizen zijn beter onderhouden. We zijn van Texarkana tot aan Dallas op de autosnelweg gebleven, beetje jammer was dat wel want juist dat dorre en droge geeft zo'n ruige aanblik binnendoor. Maar tja we moesten toch nog zo'n kleine 350 km dus wilden we niet te laat aankomen anders haasten geblazen voor de Baseballwedstrijd. Wat Arkansas doet aan landbouw doet Texas aan veeteelt. We kwamen eindelijk weer koeien tegen, hele velden vol trouwens, maar wat eten die dan? Het gras is niet groen dus dan moet het wel dat dorre gele hooi zijn. Als jullie in Nederland droog vlees opgeschoteld krijgen, is dit gegarandeerd import vanuit Amerika, want droog eten is droog zweten en als je niet kan zweten dan wordt je vlees niet gesmeerd lol. Al met al toch een wetenschappelijk reisje geweest. Vlak land weinig bossen en veel landerijen met geel gras. Dat is Texas tot nu toe. En dan................ ja dan zie je in de verte de schimmen van Dallas verschijnen en dat is moooooooooooooiiiii. Die skyline is echt schitterend.

Een volkomen vlak gebied en dan ineens die torens er bovenuit reizen met op de voorgrond een grote plas water. Ja dit is een plaatje waard. Maar let op John, want het gaat komen hoor. Je bent onbekend en dan blijkt nu ook weer dat onze moderne tijd ons toch verder kan brengen als vroeger. Mensen wat een wegen. De Italiaanse keuken kan niet zoveel spaghetti op 1 dag koken. Alles loopt kris kras door elkaar en weet je het gekke is dat het nog een bedoeling heeft ook want als je de juiste weg volgt kom je gewoon op de plaats waar je wezen moet. De juiste weg, ja hoor, gooi maar in mijn pet als ik die al had. Maar we hadden een oplossing, tommetje weten jullie nog van vorige jaren die was weer meegereist hoor en dit keer was het een juffrouw dus tomminnetje. Die hebben we volgestopt met adressen en dan gaat ze als de brandweer. Kom op tomminnejte we gaan de uitdaging aan. Ja, zij wist het wel maar de wegopbrekers weten vaak niet dat er een stelletje suffe Nederlanders probeert de wegen van Amerika te bewandelen. Over wegopbreking gesproken, dit moet ik toch weer even kwijt. Stel je voor, de grote betonnen blokken die soms geplaatst worden als er een weg opgebroken wordt. Heb je um? Hou vast dan. Nu moeten die blokken 1 rijbaan opschuiven. Hoe doe je dat. Je komt met een kraanwagen en je verplaatst de blokken 1 voor 1 van de ene lijn naar de andere. Best een klus zou je zeggen als het over kilometers gaat. Welnu daar is een dingetje voor uitgevonden en die hebben ze hier in gebruik.

Een groot voertuig wat net zo breed is al 1 rijstrook. Daaronder plaats je een soort glijbaan die zich schuin onder het voertuig bevindt, deze schept als het ware de blokken op en terwijl het voertuig zich in het verkeer bevindt glijden de blokken van de ene kant naar de andre kant onder dit voertuig door. Dus voor het voertuig staan de blokken nog links of rechts en achter het voertuig staan ze dan ineens aan de andere kant. We moesten onszelf af en toe even aanpassen aan de gecompliceerdheid van de wegen, maar we kwamen er. Wat nu als die juffrouw defect raakt ? Ja dan komen we gewoon niet meer thuis. Hotelletje geboekt, omgekleed en hup naar het stadion van de Texas Rangers.

Ja, nu kan ik wel weer gaan vertellen dat het niet normaal is zo groot maar dat wordt afgezaagd want alles is groot op de mug na dan . Dus geloof me wat een stadion en dat alleen maar om met een houtje tegen een balletje aan te slaan. Maar dat laatste schijnt bij de Amerikaan wel erg veel indruk te maken want men gaat daarbij aardig uit het bekende dakje. Moet ook wel zeggen dat het een happening is hoor. Ik ben geen baseball liefhebber maar als je in zo'n stadion zit dan wordt je het vanzelf, we hadden beide zoiets van zooooooooooo wat gaaaaaaaaaaaf is dit .

Wat een enthousiasme en wat een sportiviteit. Nee, politie die was er niet echt. Oh ja toch wel om het verkeer te regelen. Maar de oorlogsuitrusting van die mannen hing nog aan de kapstok en dat terwijl de tegenpartij toch behoorlijk zwaar had tegen de fanatieke Texanen. Het hele gebeuren is iets wat ik niet kan vertellen zoiets moet je zien en meemaken, vandaar dat wij ook zijn gegaan. En nu begrijpen we ook waarom het in Amerika zo populair is en ach ja ook wel een beetje overtrokken maar dat maakt het juist zo leuk. Als in Nederland een doelpunt wordt gescoort dan wordt er wel gejuigd maar is er dan ook vuurwerk boven het stadion? Nee, maar hier wel hoor als een Texaan een homerun maakte dan kwamen de vuurpijlen uit het niets in het iets. Kortom het was een grandioze dag voor ons en voor de Texas Rangers want die hebben ruim gewonnen.

Morgen de Rodeo.

Kus voor de vrouwelijk lezers en een hand voor de mannen. En van Ania andersom natuurlijk.

Vergeet je niet de link aan de klikken voor de foto's (17^e dag - Meer foto's) + video

Dag 16 - Texarkana oftewel Tex-as- en -Ar- kan-sas.

Zoals de titel verraad zijn we in een plaatsje wat de grens vormt met Texas en Arkansas en men heeft dit dan ook zo genoemd.

Vroeg op pad om zo ver mogelijk in de buurt van Dallas te komen. De rit ging weer door een groen gebied, veel hoge bomen langs de weg en de weg was niet krom dus Berend Botje kwam hier zeker wel weerom, maar de weg was hier echt recht mijlen lang rechte weg en vreselijk plat, we reden in Arkansas. De naam geeft een knauw en dus denk je in een cowboy-achtige omgeving te rijden maar niets is minder waar. Karel, je kent hem inmiddels wel, mijn jeugd vriend die hier dus al zo'n 30 jaar woont had ons verteld dat deze staat een arme staat is en dat was goed te zien, wat een bouwvallen langs de route.

Veel wooncaravans waarvan de bewoners hun omgeving ook niet echt verzorgden, de tuinen lagen vol met puin, oud ijzer en wat erg opviel was vreselijk veel sloopauto's, bussen vrachtwagens van alles wat. Soms kwam er een redelijk mooie woning tevoorschijn en die stond dan weer tussen de bouwvallen in. Vreselijk veel leegstand en met name in de dorpjes veel verlaten gebouwen. Soms zelfs in de verlaten gebieden een gebouw of object volkomen overwoekert met de bekende killerplant.

Arkansas is een staat, waar veel aan landbouw wordt gedaan en ook dat was goed te merken heel veel elevatorbedrijven langs de route en of het nu maïs of graan is, de elevatoren groeiden als het ware uit de grond zowel nieuw als oud kwamen we tegen en soms zelfs een compleet nieuwe fabriek naast een ingekapselde oude en die bleef daar dan gewoon staan zeg maar.

We kwamen plaatsjes tegen als ULM en Stuttgart, deze moeten genoemd zijn naar de Duitse plaatsen en verraden dus dat er veel Duitse emigranten ooit waren gekomen naar deze streek. Ook bleek dat Bill Clinton en Johnny Cash Amerikanen zijn want ook deze geboorteplaatsen kwamen we tegen zonder gelukkig het vlagvertoon (knipoog). Op een gegeven moment hadden we beide zoiets van mmm weet jij dit en dat nog en weet jij nog of je we dat en dit in de koffer hadden gedaan en weet jij nog waar we naar toe moeten. Zullen we maar even stoppen en wat gaan eten want ik geloof dat we ons geheugen kwijt zijn. Even aan iemand vragen voor een McDonalds of zoiets. Langs de weg stonden een paar mensen, dus wij daar maar even aan gevraagd: Ik: 'Sir, can you tell us where we can find ..... (hoe heet dat restaurant ook al weer).... Wel, sorry mister but I don't know - was his answer en hij vervolgd met - moment I will ask my friend here ..... De vriend gaf ook als antwoord, No sorry, I don't know where that is ....en vervolgd met... Maybe my girlfriend does.... Maar die vrouw gaf ook weer als antwoord....No sorry, I don't know, what was the question ?' Ik dus weer denken, mmm dat weet ik niet meer. Ah ja toch, wat is de naam van dit dorpje ? of had ik dat niet gevraagd ? 'We don't know sir, what the name is. De man waar ik mijn vraag aan had gesteld zei plotseling let's go folks - I don't think these people (wij dus) know much here and before they ask more lets go and run from them.

Ania en ik keken elkaar aan en vroegen ons af waarom we telkens niks meer wisten en waarom deze mensen zo mysterieus deden weet jij nog wat je net gedaan hebt en nee beide waren we vergeten wat we 2 minuten geleden gedaan of gezegd hadden en telkens als we wat deden waren we het direkt daarna alweer vergeten, sterker nog we wisten niet eens dat we in Amerika waren pfft hellllluuupppp wat gebeurd er met ons het lijkt wel een film. We zijn maar doorgereden, maar ook dat was best link ik wist niet meer of ik nu links of rechts moest rijden, en waar we naar toe moesten. Dan maar stoppen zei Ania doe maar daar bij dat bord, we waren net het dorpje uit gereden en dus nu gestopt bij een bord. Toen we voorbij dat bord liepen kwam ineens in ons op dat we naar Dallas moesten en dat ik rechts moet rijden, dus kregen we ons geheugen weer terug. Kijk nou zei Ania, zie je dat opschrift ......einde ALZHEIMER, blijkt dat we door een plaatsje heen waren gereden wat die verschrikkelijke naam draagt, geen wonder dat niemand hier iets weet. Maar als je het bord voorbij bent dan weet je ineens alles weer.

Donker gebied Donker gebied Donker gebied Donker gebied Donker gebied Donker gebied Donker gebied

Verzonnen ja, de naam van het plaatsje nee. Ach, alles is toch mogelijk hier haha. We kwamen omstreeks 6 uur aan in Texarkana en mmmm wat een rijkdom hier zeg. Mooie huizen alles weer strak en verzorgd we naderden Texas, ben morgen benieuwd of de verdere route ook zo is en of Dallas een mooie verzorgde stad is. We zijn s'avonds even Downtown ingegaan en raad eens, nergens een bar of kroeg te bekennen, stil op straat, geen mens in de omgeving praktisch geen auto op de weg. De hoofdstraat blijkt de staatsgrens te zijn aan de ene kant Arkansas veel verlichte reklame en stores aan de andere kant Texas weinig of geen verlichting. Wat nu weer ? Blijkt dat er geen alcohol geschonken mag worden, dus geen uitgaansleven in deze stad. Texarkana blijkt de capitol van de Baptisten. Een Amerikaans geloofsovertuiging.

Dag 15 - Peabody Ducks (fontein) - Gibson (gitaarfabriek) - Graceland

Wow we zijn druk bezig geweest vandaag.

Om 8 uur rechterbeen uit bedje om 5 over acht linker been uit bedje, was even niet makkelijk om op te staan vannacht laat gemaakt, maar we moesten wel want om 11 uur moeten we in the Peabody hotel zijn. Waarom? Wel, je zult het niet geloven maar in dat hotel logeren eenden die om 11 uur met de lift naar beneden komen, om vervolgens over een rode loper naar een vijver te wandelen. (zie de Video onder de TAB bovenin de pagina).

Deze traditie is begonnen in 1932. De eigenaar van het hotel was een verwoed jager en ergens tijdens een borreltje werd de grap toen gemaakt om zijn prooien in het hotel te laten verblijven. Van een grap komt dan weer een serieus gesprek en vervolgens werd een probeerseltje uitgevoerd. De eenden vonden het toen wel prima en bleven vrolijk in zijn vijvertje in het hotel zwemmen. Toen werd het idee geopperd om een eenden trainer in dienst te nemen en deze trainde de eenden zover dat ze met de lift van boven naar beneden kwamen om vervolgens in de vijver te plonsen. Wel jullie zullen begrijpen dat blijft bij de toerist niet ongemerkt het gevolg is dat dit een attractie is geworden die veel mensen trekken en dus was het dringen geblazen bij de rode loper. Een prachtig mooi hotel midden in Memphis met een schitterende hal.

De trainer hield zijn woordje over de geschiedenis en vervolgens werden een paar kinderen betrokken bij de attractie en tot deputy trainers gebombardeerd. De Duck Master ging samen met de kinderen naar boven en haalden de eenden op. En inderdaad de lift deur ging open en daar kwamen de eenden aangerend recht op de vijver af, die ongeveer een kleine 30 meter van de lift verwijderd is. Ik mijn video in de startstand op eendhoogte maar door al het geflits werd de opname een beetje verstoord.

Op naar de gitaarfabriek, die een eindje verder lag in de dezelfde straat. Liefhebbers van gitaren zullen het merk Gibson misschien wel kennen. Een wereld wijde bekendheid heeft dit product schijnbaar verworven want de afname schijnt behoorlijk te zijn. We kregen een duidelijke uitleg en deze keer in het 'engels' van een bekkentrekkende meid, maar eerlijk is eerlijk we konden het goed begrijpen. Van de houten kast tot aan de muzieknoot die eruit moet komen kregen we te zien hoe het ding wordt gemaakt. Probleem deed zich wel voor dat ik weer eens niet mocht filmen. Ik ben toch geen spion zei ik nog, maar dat mocht niet baten, onverbiddelijk moest mijn camera uitgezet worden. Wel de tour was wel interessant, niet dat ik er veel aan heb want de enige noten waar ik mee speel die .........denk denk denk haha. Maar ik kon wel zeggen dat ik helemaal in Amerika een gitaar heb zien maken en das al heel wat.

Toen we nog wat rondkeken in de gitaarwinkel viel mij op dat een man de uitgereikte veiligheidsbril nog op had. Ik kon het niet laten, mmmm, vindt u het hier nog zo onveilig grapte ik, de man reageerde gelijk met oh ja sorry haha moet hem nog even teruggeven. Hierop weer de Amerikaanse openheid en hij begon zijn praatje met dat hij een onderwijzer was geweest en nu oude auto's verzamelde en dat hij in Vancouver woont en dat hij gitaar speelt en dat hij op vakantie was hier. Enfin ik heb het op een gegeven moment afgestopt door te zeggen dat we nog door moesten, maar hij toch nog even snel mij een kaartje gegeven en mij uitgenodigd om naar Vancouver te komen zodat ik in zijn oude MG's kon rijden. Niet verkeerd trouwens, met de bekende belofte dat ik dat zeker eens zou willen namen we afscheid.

Hierna zijn we naar Graceland gereden. Waar ik trouwens weer geen opnames mocht maken. Weet u het nog, vorige week waren we in de geboorteplaats ven HEM, de King voor velen. Tis wat de ene week sta je bij iemand zijn geboorte te kijken en een week later is tie alweer onder de aarde, het even is maar kort toch. Dus genieten is het devies. Mensen, kinderen wat een vlagvertoon is dit zeg. Ok Amerika doet alles in het groot dus dit ook maar tja als je iemand zo ophemelt dan kan het ook de andere kant opslaan hoor, ja sorry fans maar dit is mij te veel. Vorige week had ik het over een kijkwieg en nu zie ik een kijkdoos ter grote van de Mount Everest. Zelf ben ik geen persoontje, die van persoonsverheerlijking hou, omdat daarmee de mede mens die ook prestaties leveren op hun niveau toch een beetje op een zijspoor komen te staan. Deze man heeft zijn sporen verdiend dat is zeker en heeft velen kunnen vermaken met zijn muziek. Maar Michel Jackson kon daarbij ook nog goed dansen. Dolly en de 2 big Partons is een goede zangeres, maar ook leuk om naar te kijken en Lee Towers doet de stem van Elvis na en tenslotte heeft de zangeres zonder naam ook naam gemaakt in de amusementwereld. En deze mensen doen toch ook niet echt de wereld op zijn kop zetten. Ach de woordspelers onder ons kunnen van Elvis een schelvis maken. Maar de enige vis, waar ik dan weer van hou is een lekker scholletje of tonijntje.

Nee, voor mij hoeft het allemaal niet zo die man heeft een rijkdom gehad ongelooflijk en al die mensjes lopen met kwijl uit hun mond zijn bankstel te bekijken en zijn landgoed waar hij met zijn vriendjes in golfkarretjes wedstrijd ritjes maakte. De camera's klikken behoorlijk en als men dan een vuilnisbak ziet dan wordt die vereeuwigd en kan men thuis zeggen kijk eens dit is het afval van een mens van vlees en bloed maar die heb ik vereerd als een god. Nee, laten we het Koning Keizer Admiraal spelletje nu gewoon onder de mensen houden en niet proberen om van een goede zanger die inmiddels op ons neer kijkt een god te maken.

En nog even Fannies, ELVIS IS GEWOON DOOD, sorry maar het is echt zo.

Zo das eruit haha, hou niet zo van opsmuk voor mij is ieder mens gelijk. De avond hebben we weer in de Beale Street doorgebracht, wat is dit schitterend zeg al die mensen die ieder hun eigen gangetje kunnen gaan en ieder op hun eigen manier lol hebben, dat is toch veel beter als zo'n begraven zanger die nu de kraaienmars zingt.

We zijn een aantal jazz groepjes gaan bezoeken in de kroegen en ook weer de vals zingende karaokers bezocht, dit is plezier hoor en de vaak aangeschoten zangers en zangeressen hebben het zeker ook naar hun zin.

Morgen gaan we richting Dallas en kijken we tot hoever we komen en je gelooft het nooit we slaan weer op de vlucht want in Dallas schijn t het gewoon weer 100 graden te worden terwijl het hier in Memphis gaat regenen. O, ja 100 graden is 37 graden celcius ! Te veel? Ja misschien maar het is hier uit te houden.

Lieve vriendjes en vriendinnetjes, morgen gezond weer op.